1 ώρ. ·
Σαν σήμερα, το 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα (ΗΠΑ) μια αφροαμερικανή,
η Ρόζα Παρκς, αρνείται να παραδώσει το κάθισμά της στο λεωφορείο σε έναν λευκό και συλλαμβάνεται, γινομένη σύμβολο του αγώνα κατά των φυλετικών διαχωρισμών στις ΗΠΑ.
Το βράδυ της 1ης Δεκεμβρη του 1955, η 42χρονη τότε μοδίστρα από το Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, γύριζε όπως συνήθως με το λεωφορείο από την δουλειά και έκατσε σε μία από τις λιγοστές θέσεις που προορίζονταν για τους έγχρωμους επιβάτες.
Το βράδυ της 1ης Δεκεμβρη του 1955, η 42χρονη τότε μοδίστρα από το Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, γύριζε όπως συνήθως με το λεωφορείο από την δουλειά και έκατσε σε μία από τις λιγοστές θέσεις που προορίζονταν για τους έγχρωμους επιβάτες.
Σύμφωνα με το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό, που κυριαρχούσε στην Αμερική μέχρι το 1956, οι θέσεις των έγχρωμων επιβατών βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και χωρίζονταν από εκείνες των λευκών με μια κενή σειρά.
Όταν το λεωφορείο γέμισε εκείνη την μέρα και τέσσερις λευκοί επιβάτες έμειναν όρθιοι, ο οδηγός απαίτησε από τους έγχρωμους επιβάτες να παραχωρήσουν την θέση τους.
Η Παρκς, εκείνη την μέρα πήρε μία απόφαση που θα άλλαζε την ιστορία.
Δεν σηκώθηκε.
Δεν σηκώθηκε.
Τότε ο οδηγός, κάλεσε τις αρχές και η Παρκς κατέβηκε απ’ το λεωφορείο βίαια, με τη συνοδεία δύο αστυνομικών. Οδηγήθηκε στο κρατητήριο για παραβίαση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού, αλλά αφέθηκε ελεύθερη την επόμενη μέρα, αφού ο φίλος της, Έντγκαρ Νίξον, πλήρωσε την εγγύηση.
Τέσσερις μέρες μετά, στις 5 Δεκεμβρη, έγινε η δίκη της Παρκς, όπου κρίθηκε ένοχη και της επιβλήθηκε πρόστιμο 14 δολαρίων. Τότε η Παρκς έκανε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α.
Την ίδια μέρα, όλοι οι Αφροαμερικάνοι του Μοντγκόμερι, αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία. Αν και έβρεχε, κανένας μαύρος δεν ανέβηκε σε λεωφορείο.
Τέσσερις μέρες μετά, στις 5 Δεκεμβρη, έγινε η δίκη της Παρκς, όπου κρίθηκε ένοχη και της επιβλήθηκε πρόστιμο 14 δολαρίων. Τότε η Παρκς έκανε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α.
Την ίδια μέρα, όλοι οι Αφροαμερικάνοι του Μοντγκόμερι, αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία. Αν και έβρεχε, κανένας μαύρος δεν ανέβηκε σε λεωφορείο.
Μερικοί χρειάστηκαν να περπατήσουν μέχρι και 32 χιλιόμετρα, αλλά σύσσωμη η Αφροαμερικάνικη κοινότητα αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς.
Εκείνο το απόγευμα, ο Μάρτν Λούθηρ Κινγκ έβγαλε ένα απ’ τους πρώτους λόγους του, που θα τον έκαναν μία απ’ τις πιο ηρωικές φιγούρες της ιστορίας.
Εκείνο το απόγευμα, ο Μάρτν Λούθηρ Κινγκ έβγαλε ένα απ’ τους πρώτους λόγους του, που θα τον έκαναν μία απ’ τις πιο ηρωικές φιγούρες της ιστορίας.
Είπε: «Έρχεται κάποια στιγμή, που οι άνθρωποι κουράζονται. Είμαστε εδώ αυτό το απόγευμα για να πούμε σε όλους αυτούς, που μας κακομεταχειρίζονται τόσο καιρό, ότι έχουμε κουραστεί. Έχουμε κουραστεί από τον διαχωρισμό, την ταπείνωση, τον ξυλοδαρμό της καταπίεσης»
Ο καιρός περνούσε, αλλά το μποϊκοτάζ δεν σταμάτησε.
Ο καιρός περνούσε, αλλά το μποϊκοτάζ δεν σταμάτησε.
Για την ακρίβεια κράτησε 381 μέρες. Το σύστημα μεταφορών γονάτισε οικονομικά.
Τα έσοδα των λεωφορείων είχαν μειωθεί τόσο, που αναγκάστηκαν να κοπούν πολλά δρομολόγια και να αυξηθεί η τιμή του εισιτηρίου, από δέκα στα δεκαπέντε σεντς. Οι μαύροι δέχονταν συνεχώς επιθέσεις. Απειλητικά τηλεφωνήματα, βανδαλισμοί στα σπίτια τους, πρόστιμα για ανύπαρκτες παραβιάσεις. Διατήρησαν όμως την ψυχραιμία τους και δεν ανταπέδωσαν.
Στις 13 Νοεμβρη του 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.
Την επόμενη μέρα, η Ρόζα Παρκς μαζί με τον Έντγκαρ Νίξον και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο.
Στις 13 Νοεμβρη του 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.
Την επόμενη μέρα, η Ρόζα Παρκς μαζί με τον Έντγκαρ Νίξον και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο.
Η Παρκς προχώρησε αγέρωχη και έκατσε στην πρώτη θέση. Σχεδόν δίπλα στον οδηγό. Κανείς δεν την κατέβασε. Στην αυτοβιογραφία της έγραψε: «Όλοι λένε ότι δεν άφησα τη θέση μου, επειδή ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά (…) είχα κουραστεί να υποχωρώ...»
Πέρασαν χρόνια από τότε... Και μόλις στις 2 Ιουλη του 1964 υπογράφηκε νόμος με τον οποίο απαγορεύονται οι φυλετικές διακρίσεις σε δημόσιους χώρους, στις ΗΠΑ...
Πέρασαν χρόνια από τότε... Και μόλις στις 2 Ιουλη του 1964 υπογράφηκε νόμος με τον οποίο απαγορεύονται οι φυλετικές διακρίσεις σε δημόσιους χώρους, στις ΗΠΑ...