Οι κομμουνιστές ήταν ο κοινός τους εχθρός, Τότε και Σήμερα.. #Γιώργος_Μαργαρίτης

«Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται - Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική ανατροπή»

(...) Οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην Κατοχή ήταν δεσμώτες της αστικής τάξης. 

Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, κανένα πρόβλημα η τελευταία να τους παραδώσει στον κατακτητή, δεν θεώρησε τον θάνατό τους έγκλημα, κανείς υπουργός, κανείς αξιωματούχος της κυβέρνησης ή του κρατικού μηχανισμού δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν κατήγγειλε τις εκτελέσεις. Ηταν γι' αυτούς κάτι το φυσικό. Επικροτούσαν μάλιστα.

 Τα Τάγματα Ασφαλείας, όταν αργότερα απόκτησαν το δικαίωμα σε εκτελέσεις, ανταγωνίστηκαν επάξια τον κατακτητή σε αυτό το πεδίο. 

Οι δε αστοί παράγοντες της εξόριστης κυβέρνησης πρόσθεσαν το δικό τους μίσος: 

Για ληστές μίλησαν, για τρομοκράτες, για εγκληματίες. Το ίδιο όπως οι σημερινοί αναθεωρητές της Ιστορίας, αριστεροί - τρομάρα μας - και δεξιοί.

Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται...

Σε αυτούς η αστική τάξη θα παίξει πάλι την ελευθερία της πατρίδας μας και του λαού της στα χαρτιά. Θα υπηρετήσει τον έναν ή τον άλλο ισχυρό. 

Θα δημιουργήσει νέους δωσίλογους, νέους δημίους του λαού μας.

 Θα χτυπήσει ανελέητα τους κομμουνιστές όταν αυτοί σταθούν πρόμαχοι της πατρίδας μας και του λαού μας.

Αυτά τα πράγματα είναι σταθερές της Ιστορίας. 

Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική, την ταξική ανατροπή. Τελειώνουν μόνο όταν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι αναλάβουν τις τύχες της χώρας».

Ολόκληρη η ομιλία του εδώ: https://www.902.gr

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Γιώργος Μαργαρίτης σημειώνοντας: 

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από τα όσα σήμερα συμβαίνουν πριν μιλήσω για τις τότε ηρωικές εποχές. Ο λόγος είναι απλός. 

Ολοένα και περισσότερο τα όσα σήμερα συμβαίνουν θυμίζουν, μοιάζουν με τη φοβερή δεκαετία του 1930, τότε που ο καπιταλισμός προετοίμαζε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο -μέσα σε τριάντα μόλις χρόνια. Προχθές κιόλας σε συνέδριο που οργάνωσε η εφημερίδα "Ναυτεμπορική" με γενικό τίτλο "Όραμα", ο γνωστός βιομήχανος Ευάγγελος Μυτιληναίος προσδιόρισε με ακρίβεια το είδος του οράματος που οδηγεί σήμερα την άρχουσα τάξη - στη χώρα μας όπως και παντού αλλού: "Αυτή τη στιγμή την στιγμή μιλούν τα όπλα και όχι ο Μπαχ και ο Μπετόβεν". Φυσικά οι εταιρείες του κου Μυτιληναίου ασχολούνται με παραγωγή μετάλλων τα οποία μέταλλα γίνονται όπλα και τα οποία όπλα πληρώνονται αδρά από τους λαούς για να έχουν την τιμή οι τελευταίοι να σκοτωθούν στα πεδία των μαχών όπου θα "διακριθούν" τα εν λόγω όπλα. Όλοι οι παριστάμενοι, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά στελέχη της αστικής τάξης, επικρότησαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό τις εφιαλτικές ετούτες διακηρύξεις.

Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται πολύς λόγος για ενότητα τον τελευταίο καιρό. Η αστική τάξη έσπευσε μάλιστα να μας κάνει φροντιστήριο με αφορμή τον Άγνωστο Στρατιώτη στην Αθήνα. Μας μίλησε για "εθνικά μνημεία" και για "εθνικά σύμβολα". Αυτά που ενώνουν τους Έλληνες διαχρονικά και διαταξικά.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης Μνημείο Ενότητας - Εθνικής Ενότητας; Στο εθνικό μας μνημείο όμως η Αντίσταση δεν υπάρχει. "Κρήτη, Ελ Αλαμέιν, Ρίμινι" είναι οι αναφορές για την περίοδο της Κατοχής.

- Κρήτη όπου ο Λαός της ξεσηκώθηκε μόνος του να υπερασπίσει το νησί του. Βασιλιάς και αστική κυβέρνηση (με τραπεζίτες επικεφαλής) μόλις άρχισε η μάχη, απλά δραπέτευσαν...

- Ελ Αλαμέιν όπου οι Έλληνες φαντάροι "άνοιξαν" τα ναρκοπέδια να περάσουν τα άρματα. Σε ανταμοιβή μερικούς μήνες αργότερα τους έκλεισαν στα "σύρματα" στη Μέση Ανατολή, όπως τους αιχμαλώτους του εχθρού.

- Ρίμινι όπου ο Τσώρτσιλ παρήγγειλε προσωπικά να "ματωθεί" (to be blooded) η Ορεινή Ταξιαρχία, έτσι ώστε να μεταφερθεί με δάφνες ήρωα στην Ελλάδα για να πολεμήσει τον ελληνικό λαό. Αυτά μνημονεύονται. Και ΜΟΝΟ αυτά.

Η Αμφιλοχία δεν αναφέρεται, η Άμφισσα δεν αναφέρεται, ο Φαρδύκαμπος δε αναφέρεται, η Χώρα Μεσσηνίας δεν αναφέρεται, οι Καρούτες δεν αναφέρονται, το ‘51 δεν αναφέρεται, οι αμέτρητες μάχες του ΕΛΑΣ δεν αναφέρονται. Και όμως ο ΕΛΑΣ μάτωσε πολύ περισσότερο τον κατακτητή από ό,τι όλες οι δυνάμεις "του εξωτερικού". Και είχε χιλιάδες νεκρούς στις γραμμές του πολεμώντας για μια Ελεύθερη Ελλάδα. Οι 116 νεκροί της μάχης του Ρίμινι βρήκαν τη θέση τους στον Άγνωστο. Οι χιλιάδες νεκροί στις γραμμές του ΕΛΑΣ απουσιάζουν.

Παραξενεύει η αστική τάξη όταν μιλά για ενότητα. Για "εθνική ενότητα". 

Αιφνιδιάζει για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η ίδια, η πολιτική της, η ιδεολογία της στηρίζονται πάνω στην κατάργηση αυτής και όποιας άλλης "ενότητας". 

Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δοξολογούν - δεν είναι πολύ "ενωτικό" αυτό. 

     Πρόσφατα, ενδεικτικά και μόνο, ανακοινώθηκαν με χρηματιστηριακή υπερηφάνεια τα ποσά που μοίρασε η γνωστή εταιρεία ΕΛΛΑΚΤΩΡ (Ενέργεια, Κατασκευές κλπ.) στους μετόχους τους. Οι βασικοί δύο από αυτούς -ένας Ολλανδός και ο γνωστός Γιάννης Βαρδινογιάννης- μοιράστηκαν το ποσό των 475,5 εκατομμυρίων ευρώ (για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης αντιστοιχούν σε 4,4 τόνους καθαρού χρυσού). Δεν πρόκειται για τη μόνη πηγή εσόδων αυτών των καπιταλιστών.

Με το βασικό μεροκάματο του εργάτη να βρίσκεται στα 37,7 ευρώ -μεικτά- για να αποκτήσει ο εργαζόμενος το παραπάνω ποσό χρειάζεται να δουλεύει 360 ημέρες τον χρόνο για 1.702 χρόνια (να κάνει δηλαδή 12.612.000 ημέρες εργασίας των οκτώ, των δέκα ή των δεκατριών ωρών).

Πώς να χωρέσουν σε όποια "εθνική ενότητα" ετούτα τα ολότελα ανόμοια μεγέθη; Για τον εργάτη, τον μεροκαματιάρη, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, έρχεται το αστικό κράτος να μαζέψει ό,τι περισσεύει και ό,τι δεν περισσεύει. Φορολογία λέγεται, εισφορές, ΦΠΑ για τα είδη άμεσης ανάγκης και ό,τι άλλο. Για τον βιομήχανο, τον επενδυτή, τον εφοπλιστή δεν υπάρχει φόρος -του ανήκει το κράτος. Είδατε ποτέ φορολογική δήλωση των πολύ γνωστών καπιταλιστών; Ο πλούτος τους είναι ορατός στον καθένα - μόνο το αστικό κράτος δεν τον βλέπει.

Στις 28 Οκτωβρίου η Ελλάδα δέχτηκε την επίθεση του ιταλικού φασισμού και μπήκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ο Μεταξάς του οποίου το ΟΧΙ -που δεν λέχθηκε ποτέ- διαφημίζει η αστική τάξη, ως "δοτός" δικτάτορας έκανε αυτό που ο κηδεμόνας του βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ και ο κηδεμόνας του κηδεμόνα, η Μεγάλη Βρετανία, τον υποχρέωναν να κάνει.

 "Εθνική Ενότητα" για την υπεράσπιση της πατρίδας; 

Οι κομμουνιστές κρατούμενοι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο , παρέμειναν στη φυλακή. Οι υποχρεωτικά "αποστρατευθέντες" των κινημάτων -αστικών παρ' όλα αυτά- του 1935 (για τους μισούς Έλληνες αξιωματικούς μιλάμε) παρέμειναν εκτός στρατεύματος. 

Το καθεστώς θέλησε να κάνει τον πόλεμο με τα δικά του μέτρα. Η γενική κινητοποίηση του ελληνικού λαού απέτρεψε αυτή την εξέλιξη και το καθεστώς τον εκδικήθηκε -απέτρεψε τη δυνατότητα ολοκληρωτικής νίκης- χάρη στη φοβική και ασυνάρτητη "στρατηγική" του παλατιού και του Παπάγου.

Το Απρίλιο του 1941 ήρθε η γερμανική εισβολή. Ο νικηφόρος ελληνικός στρατός "ξεχάστηκε" στο μέτωπο. Άρχισε να υποχωρεί μόνο όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν στο Μέτσοβο. 

Η αστική τάξη στην Αθήνα έκανε επιλογές: 

Προτιμούσε να αιχμαλωτιστεί ο ελληνικός στρατός από τους Γερμανούς παρά από τους Ιταλούς και, κυρίως, ήθελε να δείξει "καθαρό πρόσωπο" στους Άγγλους. Ήταν έτοιμη να θυσιάσει τους Έλληνες στρατιώτες για να μπορέσουν Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί να φύγουν ανενόχλητοι για την Αίγυπτο. Με λίγα λόγια τους Έλληνες φαντάρους τους έπαιξε στα χαρτιά, στα χαρτιά των δικών της σχέσεων και συμφερόντων.

Στην ήττα και στην Κατοχή πρώτη μέριμνα της αστικής τάξης ήταν η διατήρηση και η εξασφάλιση της κοινωνικής εξουσία της. 

Από τη σκοπιά αυτή δεν ήταν καθόλου παράξενο ότι η σύσσωμη η ηγεσία του ελληνικού στρατού -με μία-δύο εξαιρέσεις- δέχτηκαν πρόθυμα να μετατραπούν σε κατοχική κυβέρνηση και να δηλώσουν πίστη και αφοσίωση στη Νέα Ευρώπη του ναζισμού. Άλλαξαν μάλιστα και το καθεστώς σε αυτή την κατεύθυνση - δημιούργησαν την Ελληνική Πολιτεία, ναζιστικού τύπου καθεστώς. Ήταν οι ίδιοι στρατηγοί που λίγες ημέρες νωρίτερα συνεργάζονταν στενά με τους Άγγλους…

Για την περίπτωση ήττας του Άξονα υπήρχε μια άλλη διασφάλιση της αστικής τάξης. 

Ο βασιλιάς, τα ανάκτορα και η κυβέρνηση, που πάλι διόρισε ο Γεώργιος ο Β', έφυγαν με τους Βρετανούς. Δεν έφυγαν άτακτα, έφυγαν οργανωμένα. Φρόντισαν μάλιστα να διευκολύνουν το νέο καθεστώς που θα έπαιρνε τη θέση τους στην Αθήνα. Άφησαν στη θέση τους την Αστυνομία, τη Χωροφυλακή, την αντικομμουνιστική Ειδική Ασφάλεια, τον κρατικό μηχανισμό. 

Με μεγάλη προσοχή παρέδωσαν τους κρατούμενους κομμουνιστές στους Γερμανούς. Άξονας, Σύμμαχοι. Κυβέρνηση Γεωργίου, κυβέρνηση Τσολάκογλου, ιθύνοντες και παράγοντες της αστικής τάξης, σε αυτό το κεφάλαιο βρέθηκαν απόλυτα σύμφωνοι και -παρά τις μεταξύ τους διαφορές- συνεργάστηκαν άψογα στην διαχείρισή του: Οι κομμουνιστές ήταν ο κοινός τους εχθρός, ο κοινός τους κίνδυνος και η πρώτη τους προτεραιότητα. Τα υπόλοιπα μπορούσαν να ρυθμιστούν - τι Βρετανοί, τι Γερμανοί, τι Ιταλοί, τι Βούλγαροι. Οι δουλειές να πηγαίνουν καλά και τα κέρδη να αυγαταίνουν.

Η δε φυγή βασιλιά και Παλατιού ήταν ενδεικτική των προτεραιοτήτων. 

Φυσικά εξασφαλίστηκε όλη η βασιλική οικογένεια μαζί με το προσωπικό των ανακτόρων, τους αυλικούς, τις "κυρίες επί των τιμών" μαζί με τα πολυτιμότερα των επίπλων και πλήθος αποσκευών. 

Δεύτερο φορτώθηκε και μεταφέρθηκε όλος ο χρυσός των θησαυροφυλακίων της Τράπεζας της Ελλάδας και όσα χαρτονομίσματα -ελληνικά ή σε ξένο συνάλλαγμα- μπόρεσαν να συγκεντρωθούν. 

Τρίτο θωρακίστηκε ο κρατικός μηχανισμός -όχι απέναντι στους κατακτητές- απέναντι στους κομμουνιστές. 

Ο στρατηγός Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος, διοικητής της ΧVης Μεραρχίας που στασίασε για να μην αιχμαλωτιστεί από τους Γερμανούς, τοποθετήθηκε διοικητής της Χωροφυλακής -που θα έμενε πίσω- με ρητές εντολές για κατάπνιξη κάθε κομμουνιστικής δράσης.

 Στην Αστυνομία, παρά τις ιταλικές αντιρρήσεις, τοποθετήθηκε λίγο αργότερα ο περίφημος Άγγελος Έβερτ. 

Διάσημες ήταν οι διαταγές και οι ανακοινώσεις των δύο επικεφαλής των ενόπλων σχηματισμών του αστικού κράτους πριν την εμφάνιση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

 Νουθετούσαν τους αστυνομικούς και τους χωροφύλακες να κρατήσουν ψηλά την τιμή των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας συλλαμβάνοντας κομμουνιστές - εάν τους συλλάβουν Ιταλοί ή Γερμανοί έλεγαν, θα πληγεί το κύρος και η αξιοπρέπεια των ελληνικών Σωμάτων Ασφαλείας!

(Να σημειώσουμε ότι και για τα δύο αυτά πρόσωπα η Βικιπαίδεια ισχυρίζεται ότι έδρασαν για λογαριασμό και της εξόριστης κυβέρνησης των Γεωργίου και του Τσουδερού - για άλλους λόγους το κάνει, δεν είναι όμως λάθος, θα μπορούσε να το κάνει πιο σαφές, "έδρασαν για λογαριασμό της αστικής τάξης"). Να σημειώσουμε επίσης ότι, μετά την Απελευθέρωση, τον Δεκέμβριο του 1944 ο Άγγελος Έβερτ ήταν πάντοτε αρχηγός της Αστυνομίας και ο Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος στρατιωτικός διοικητής Αττικής…

Μιλάμε για εκτελέσεις, για αντίποινα των κατοχικών δυνάμεων. Η "πρώτη ύλη" των εκτελέσεων αυτών ήταν οι "καταραμένοι" του προγενέστερου ελληνικού αστικού καθεστώτος – οι κρατούμενοι και οι εξόριστοι κομμουνιστές. 

Στο στόχαστρο της αστικής τάξης από το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου στα 1929, επαυξημένου και συμπληρωμένου από όλες τις μεταγενέστερες κυβερνήσεις - βενιζελικές, αντιβενιζελικές, δημοκρατικές ή βασιλικές, δικτατορικές ή κοινοβουλευτικές- ως προς τον αντικομμουνισμό ελάχιστες οι μεταξύ τους διαφορές.

Έτσι επιγραμματικά, με λίγα λόγια, φτάσαμε στην εκτέλεση των κομμουνιστών εξόριστων του καθεστώτος Μεταξά στην Ανάφη στη Θεσσαλονίκη του 1942 και του 1943. 

Γίνεται πολύς λόγος στις μέρες μας για δοσίλογους, για συνεργάτες των κατακτητών στην Κατοχή. Μερικοί μάλιστα θεωρούν ότι αυτή ήταν η "κανονικότητα" της σκοτεινής αυτής περιόδου προσβάλλοντας την Αντίσταση και τους αγώνες του Λαού μας. 

Η δε κατηγορία που προσάπτεται στους δοσίλογους, είναι ηθική, δεν είναι πολιτική και σίγουρα δεν είναι ταξική. Κάποιοι θαμπώθηκαν από εξουσία και πλούτη και δέχτηκαν να υπηρετήσουν τον εχθρό και κατακτητή της πατρίδας. Αυτοί οι κάποιοι δεν είχαν σχέση με το παρελθόν, αν και συχνά τους αποδίδεται η κακοδαιμονία της Ελλάδας στους μετέπειτα καιρούς. Προσδιορίζοντας την προδοσία σε άτομα, εγκαλώντας τα με βάση την προσωπική τους ευθύνη αποσείονται οι κατηγορίες από την αστική τάξη της χώρας, από το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο γεννά και τροφοδοτεί αυτές τις καταστάσεις.

Οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην Κατοχή ήταν δεσμώτες της αστικής τάξης. 

Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, κανένα πρόβλημα η τελευταία να τους παραδώσει στην κατακτητή, δεν θεώρησε τον θάνατό τους έγκλημα, κανείς υπουργός, κανείς αξιωματούχος της κυβέρνησης ή του κρατικού μηχανισμού δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν κατήγγειλε τις εκτελέσεις. 

Ήταν γι' αυτούς κάτι το φυσικό. Επικροτούσαν μάλιστα.

 Τα Τάγματα Ασφαλείας, όταν αργότερα απέκτησαν το δικαίωμα σε εκτελέσεις, ανταγωνίστηκαν επάξια τον κατακτητή σε αυτό το πεδίο. Οι δε αστοί παράγοντες της εξόριστης κυβέρνησης πρόσθεσαν το δικό τους μίσος: Για ληστές μίλησαν, για τρομοκράτες, για εγκληματίες. Το ίδιο όπως σημερινοί αναθεωρητές της ιστορίας, αριστεροί -τρομάρα μας- και δεξιοί.

Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται. 

Σε αυτούς η αστική τάξη θα παίξει πάλι την ελευθερία της πατρίδας μας και του λαού της στα χαρτιά. Θα υπηρετήσει τον έναν ή τον άλλο ισχυρό. 

Θα δημιουργήσει νέους δοσίλογους, νέους δημίους του λαού μας. 

Θα χτυπήσει ανελέητα τους κομμουνιστές όταν αυτοί σταθούν πρόμαχοι της πατρίδας μας και του λαού μας.

Αυτά τα πράγματα είναι σταθερές της ιστορίας. 

Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική, την ταξική ανατροπή. Τελειώνουν μόνο όταν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι αναλάβουν τις τύχες της χώρας».

ΟΛΟΙ -πλην λακεδαιμονίων- ΣΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ-ΝΑΤΟ

Για να ξαναθυμηθούμε Τι γράφαμε το 2018

ΟΛΟΙ -πλην λακεδαιμονίων- ΣΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ-ΝΑΤΟ: Viva La Revolucion

ΝΑΤΟική ομοφωνία

  

Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα «γεφυρώνονται» οι διαφορές ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, 

όταν η κουβέντα πηγαίνει στα στρατηγικά προτάγματα της αστικής τάξης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μπροστά στην οποία όλα τα αστικά κόμματα «ξεχνάνε» τους καβγάδες για τα σκάνδαλα και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Μάλιστα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να επιδεικνύουν αυτήν τη συμφωνία τους με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο. 

Αυτό έκανε τις προάλλες στη Βουλή ο πρωθυπουργός, όταν για να «καθησυχάσει» τον Κυρ. Μητσοτάκη αναφορικά με τις σχέσεις Ελλάδας - ΝΑΤΟ, του συνέστησε να ρωτήσει τον πρέσβη των ΗΠΑ, που διατηρεί άριστες σχέσεις τόσο με την κυβέρνηση όσο και με τη ΝΔ, ενώ συναντά συχνά και στελέχη των άλλων κομμάτων.

Αυτό έκανε όμως και ο Κυρ. Μητσοτάκης, δηλώνοντας από τις ΗΠΑ, όπου βρίσκεται, ότι 

«η Ελλάδα είναι φερέγγυος, σοβαρός, αξιόπιστος και σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ και αυτό δεν θα αλλάξει. Πρέπει να πω ότι αυτή είναι μια πολιτική που υπηρέτησε και η σημερινή κυβέρνηση (...) σήμερα αναγνωρίζεται από σχεδόν όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα η σημασία της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ».

Αυτό που ενώνει τα αστικά κόμματα είναι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που συνδέεται και με τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της Ελλάδας στην περιοχή. 

Αυτόν το στόχο υπηρετούν αφενός η στήριξη σε επιχειρηματικά επενδυτικά σχέδια μονοπωλιακών ομιλών (σε Ενέργεια, μεταφορές, υποδομές κ.α.) και αφετέρου η ενεργός εμπλοκή σε στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Υπερθεματίζοντας για την πολιτική της κυβέρνησης, ο Κυρ. Μητσοτάκης καλούσε από τις ΗΠΑ «να εκμεταλλευτούμε τις νέες γεωπολιτικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται και να αντιμετωπίσουμε τις γεωπολιτικές προκλήσεις της περιοχής μας».

Γι' αυτό άλλωστε δεν ακούστηκε ούτε «κιχ» από τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης για τη συμφωνία ΗΠΑ - Ελλάδας τον περασμένο Οκτώβρη. 

Γι' αυτό όλοι παρακολουθούν με ικανοποίηση τις νέες βάσεις που στήνουν οι Αμερικανοί, τα ελληνικά πλοία που συνοδεύουν αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και πάει λέγοντας.
Την ίδια ώρα, βέβαια, δεν ακούγεται κουβέντα και για την προκλητική στάση «Πόντιου Πιλάτου» που κρατάει το ΝΑΤΟ απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο. 

Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι δύο υπουργοί της κυβέρνησης χαρακτήρισαν αυτήν τη στάση αναμενόμενη, «καλή» και «ισορροπημένη», «ξεπλένοντας» τον επικίνδυνο ρόλο της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, την οποία παρουσιάζουν προκλητικά ως παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή.

Τα στρατηγικά προτάγματα της αστικής τάξης στοιχίζουν όλα τα κόμματα στην ίδια γραμμή και απ' αυτό δεν θα μπορούσε να ξεφύγει η φασιστική «Χρυσή Αυγή». 

Πρόσφατη είναι η τοποθέτηση του χρυσαυγίτη ευρωβουλευτή Λ. Φουντούλη στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου εξυμνώντας τον Τραμπ έφτασε στο σημείο να περηφανευτεί που η Ελλάδα πιάνει το 2% των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και «μάλωσε» τις άλλες χώρες της ΕΕ που δεν τηρούν αυτήν την υποχρέωση απέναντι στην ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Την ώρα που όλα τα αστικά κόμματα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα με τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια, το ΚΚΕ πρωτοστατεί για να αποκαλυφθούν οι κίνδυνοι, να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες και οι ευθύνες για τις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή μας. Να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων και του λαού απέναντι στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ο λαός έχει την πείρα να δει ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει μόνο δολοφονικό παρελθόν, αλλά κυρίως βρώμικο παρόν και μέλλον. 

Οτι οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με υπόβαθρο τα ανταγωνιστικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων τους, αυξάνει επικίνδυνα την ένταση σε όλο το τόξο από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, μέχρι τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. 

Απ' αυτήν τη σκοπιά, κανένας εφησυχασμός και καμιά επανάπαυση δεν επιτρέπονται.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 16 Μάρτη 2018.

***

Προωθούν επικίνδυνα σχέδια

(Πηγή: ΓΕΝ)

Οι εξελίξεις στην περιοχή είναι άλλη μια επιβεβαίωση ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και η εμπλοκή της Ελλάδας είναι «κίνδυνος - θάνατος» για το λαό. 

Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει τη «γεωπολιτική αναβάθμιση», με ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο. 

Αυτό προϋποθέτει επικράτηση και επιτάχυνση των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ έναντι των ανταγωνιστών τους στην περιοχή (κυρίως της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας), και γι' αυτό η κυβέρνηση προωθεί την πιο δραστήρια συμμετοχή της Ελλάδας στα ευρωατλαντικά σχέδια.

Οι επιλογές αυτές, τις οποίες στηρίζουν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, δεν είναι μόνο ασύμβατες με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Δημιουργούν ταυτόχρονα υπόβαθρο για νέους μεγάλους κινδύνους και «περιπέτειες» που απειλούν το λαό, όσο κι αν η κυβέρνηση καλλιεργεί εφησυχασμό, διαφημίζει την «αποτρεπτική» της ικανότητα και εξωραΐζει τους συμμάχους της σε ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Κυβέρνηση και αστικά επιτελεία αξιοποιούν τις εξελίξεις για να μπλέξουν τη χώρα ακόμα βαθύτερα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς. 

Για παράδειγμα, τώρα που κλιμακώνεται η ένταση με την Τουρκία, προβάλλεται ως αναγκαίο και αυτονόητο να επιταχυνθεί και να διευρυνθεί η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ, όπως συμφωνήθηκε στη συνάντηση Τραμπ - Τσίπρα τον περασμένο Οκτώβρη.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, δημοσιεύματα στον Τύπο ανέφεραν τις προηγούμενες μέρες ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να καθυστερήσει η συμφωνία 1,1 δισ. δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό των «F-16», ενώ ταχύτατα προχωράει και η αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα. 

Πρόσφατα γράφαμε για τη βάση των ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη και τη στάθμευση των «drones» στη Λάρισα. Τώρα προστίθεται το αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Σύρο, όπου ακούγεται ότι οι ΗΠΑ, εκτός από την αγορά του Ναυπηγείου, θέλουν να στήσουν και μια «μικρή Σούδα».

Θυμίζουμε επίσης την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να συνοδεύονται τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα από ελληνικά πολεμικά πλοία, για να εξοικονομούν οι ΗΠΑ πόρους και μέσα στις αποστολές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Προς εφαρμογή αυτής της πρότασης, το υποβρύχιο «Παπανικολής» συνοδεύει ήδη το αεροπλανοφόρο «Ιβο Τζίμα», που συμμετέχει σε ασκήσεις στην Αν. Μεσόγειο και προβάλλεται ως ο «προστάτης» των γεωτρήσεων της αμερικανικής «Exxon» στην κυπριακή ΑΟΖ, έναντι των τουρκικών απειλών.

Στο ίδιο φόντο, ενθαρρύνεται η στενότερη σύνδεση της Ελλάδας με την PESCO, την Κοινή Πολιτική Αμυνας της ΕΕ, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση και εντονότερη παρουσία της ΕΕ (άρα και της χώρας μας) σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές. 

Αλλά και εντονότερη πρόσδεση της Ελλάδας στα εξοπλιστικά μονοπώλια της ΕΕ, όπως δείχνει η συζήτηση για την αγορά νέων φρεγατών από τη Γαλλία, με το επιχείρημα ότι θα διασφαλίσουν το «στρατηγικό πλεονέκτημα» της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Στα «απόνερα» των εξελίξεων, εντείνεται επίσης η πίεση για να διευθετηθεί το Κυπριακό στους αμέσως επόμενους μήνες, είτε με πλήρη αποδοχή του διχοτομικού σχεδίου είτε με μια ενδιάμεση συμφωνία, που θα ανοίξει το δρόμο της συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων για τα πολυεθνικά μονοπώλια της Ενέργειας. Τη θέση αυτή στηρίζουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ, οι «σύμμαχοι» δηλαδή Ελλάδας και Κύπρου.

Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητη η προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει κλίμα «εθνικής συναίνεσης» και «συνεννόησης» απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, που συγκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες της και αξιοποιείται ευρύτερα, για να προωθείται η αντιλαϊκή πολιτική σε όλα τα μέτωπα.

Αυτό που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως απάντηση τάχα στις εξελίξεις, είναι παράγοντας που οξύνει την ένταση στην περιοχή. 

Και αυτό που πλασάρει ως «διέξοδο» από τις κακοτοπιές στις σχέσεις με την Τουρκία, αυξάνει τον κίνδυνο να μπλέξει σε περιπέτειες ο λαός, αν δεν κινηθεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, οργανώνοντας την πάλη του ενάντια στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας, ενάντια στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

(Αναδημοσίευση από την στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη» - Τρίτη 13 Μάρτη 2018).

#Μαμντάνι Για τα Φυντάνια της Σοσιαλδημοκρατίας Γράφει: Βαγγέλης Αντωνίου

Βαγγέλης Αντωνίου
2 ώρ. ·

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους:

Ο Ζόχραν Μαμντάνι, νεοεκλεγείς Δήμαρχος Νέας Υόρκης, ανήκει στο DSA (Δημοκράτες Σοσιαλιστές Αμερικής).
Ένα πολιτικό μόρφωμα-μέτωπο, το οποίο εκτείνεται από τ' "αριστερά", λίγο "αριστερότερα" δηλαδή του Μπέρνι Σάντερς, του κολλητού του Γιάνη μ΄ ένα ν, ως τους "μετριοπαθείς σοσιαλιστές", που όταν μιλάνε για "σοσιαλισμό" αναφέρονται στη Δανία και τη Σουηδία. 

Στους οποίους "μετριοπαθείς" συγκαταλέγεται και ο Μαμντάνι, όπως και η Οκάσιο-Κορτέζ, αλήθεια την ξεχάσατε; κι εκείνο που τους χαρακτηρίζει είναι ότι δεν θέλουν επ' ουδενί να τα χαλάσουν με το Κόμμα των Δημοκρατικών.

 
Ο ίδιος ο Μαμντάνι κατέβηκε στη Ν. Υόρκη ως υποψήφιος του Κόμματος των Δημοκρατικών, μ' ένα πρόγραμμα που, ενώ σε "ριζοσπαστισμό" δεν συγκρίνεται με παλαιότερα προγράμματα ακόμη κι αυτής της ψοφοδεούς σοσιαλδημοκρατίας των ΗΠΑ, σήμερα, βεβαίως, με την κρίση του αμερικάνικου καπιταλισμού, την επιθετικότητα της αστικής τάξης και τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό στις ΗΠΑ και όχι μόνο, η υπόσχεση για ανακούφιση από τα ενοίκια, για παιδικούς σταθμούς και δημοτικά παντοπωλεία μπορεί να φαντάζει έως και εξαιρετικά "ριζοσπαστική".
Αυτός είναι ο Μαμντάνι. 

Το αν επενδύονται πάνω του προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων, που τον ψήφισαν μάλιστα παρά τον υστερικό αντικομμουνισμό που εξαπολύθηκε, είναι μια άλλη συζήτηση. 

Που μπορεί και να δείχνει ότι είναι υπαρκτή μεν η δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης, ανύπαρκτη δε η πιθανότητα αυτή να βρει έκφραση σε σχήματα μη χειραφετημένα τουλάχιστον από το αστικό πολιτικό σύστημα, βασικός πυλώνας του οποίου στις ΗΠΑ είναι οι Δημοκρατικοί. 

Ή του "δημοκρατικού σοσιαλισμού", στον οποίο ομνύουν, για να μην ξεχνιόμαστε, ουκ ολίγοι και στην χώρα μας - ορισμένοι μάλιστα, αφού τον "διακόνησαν" και τον ξεπάτωσαν για τα καλά, σήμερα ξανοίγονται στα πέλαγα του "δημοκρατικού καπιταλισμού".

 
Αν έχουν έτσι τα πράγματα, που έτσι έχουν δηλαδή και δεν χωράει καμιά συζήτηση επ' αυτού, είναι να απορεί κανείς με εκείνους, ορισμένοι εκ των οποίων μάλιστα έχουν και μια κάποια ηλικία, εμπειρία έως και βαριά "θητεία" στα "κινήματα", στην "αριστερά" και πάει λέγοντας, που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον ενθουσιώδη πανηγυρισμό τους κάθε φορά που αναδεικνύεται κάποιος σαν τον Μαμντάνι, για να διαψεύσει στη συνέχεια τις όποιες προσδοκίες ή στην καλύτερη περίπτωση να ξεχαστεί με τον καιρό, μέχρι να ξεφυτρώσει κάποιο άλλο φιντάνι της ίδιας συνομοταξίας που θα τους βγάλει πάλι "στα κάγκελα". 

Αλήθεια ρε παιδιά, δεν βαρεθήκατε τόσα χρόνια να υπηρετείτε το ίδιο κι απαράλλαχτο πολιτικό σχέδιο, για να πηγαίνετε, με μαθηματική ακρίβεια, κάθε μα κάθε φορά στον κουβά; 

Ήμαρτον...

Κυκλοθυμικός
2 ώρ. ·

Α ρε να είχαμε κι εμείς εδώ έναν Μαμντάνι.

Έναν δήμαρχο να έχει πετάξει έξω τους εργολάβους και τα κοράκια με τις προμήθειες κι ο ίδιος ο Δήμος να είναι αυτάρκης κι αυτόνομος στις υπηρεσίες των λαϊκών αναγκών.

Έναν δήμαρχο να πετάει στα μούτρα τις τάχα μου δήθεν δωρεές από πολυεθνικές για τα καμένα και να μην κάνει τον τόπο του ζητιάνο για να γίνεται το ντεκόρ σε κρυφές διαφημιστικές καμπάνιες.
Έναν δήμαρχο να κατεβάζει τις ταμπέλες με τις διαφημίσεις για τράπεζες από τα σχολεία μας και να ζητά η παιδεία να είναι δωρεάν, για όλους, χωρίς χορηγούς και διαφημίσεις.
Έναν δήμαρχο να στέκεται μπροστά ασπίδα στις μεγάλες καταστροφές του τόπου του να πηγαίνει κόντρα στο κράτος και στην αναλγησία του, αντί να γλείφει τις κυβερνήσεις και να συγκαλύπτει τα εγκλήματά τους για πολιτικές καριέρες κι επιδοτησούλες.
Έναν δήμαρχο που θα φροντίζει οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι πιο ευάλωτοι να έχουν δωρεάν εισιτήριο και να χρησιμοποιούν ελεύθερα τα ΜΜΜ.
Έναν δήμαρχο που θα προστατεύει τις θέσεις εργασίας, που θα έχει κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φαρμακεία, οδοντιατρεία, που δε θα αφήσει κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα.
Έναν δήμαρχο να φροντίζει να έχει καταφύγιο για τις κακοποιημένες γυναίκες και χώρους φιλοξενίας για τους αστέγους, ώστε όλοι οι δημότες του να έχουν τουλάχιστον ένα πιάτο φαί κι ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι τους.
Έναν δήμαρχο να εκμηδενίσει τα δημοτικά τέλη στους αδύναμους και να πρωταγωνιστεί σε όλους τις κοινωνικούς αγώνες, να χρησιμοποιεί το αξίωμά του για να θωρακίζει τη λαϊκή αντίδραση και τη συμμετοχή στην κινηματική δράση.
«Αλλά που να ξέρει η εδώ Αριστερά από αυτά, πού να βρούμε τέτοιους δημάρχους, εδώ μόνο θεωρία και μιζέρια, εδώ μόνο παρελθοντολαγνεία και σηκωμένο δάκτυλο, ελιτισμός κι αδιαφορία. Για όλα φταίει η Αριστερά. Ακολουθήστε το παράδειγμα των Αμερικάνων να ξυπνήσετε να γίνετε άνθρωποι.»
Θα μου πεις όταν η λέξη «κομμουνιστική» μπροστά από το Αριστερά σου προκαλεί αλλεργίες δε μπορεί να φτάσει η ματιά σου μέχρι τα πεπραγμένα της Πάτρας και χρειάζεσαι τα υποσχόμενα της Νέας Υόρκης.
Τα έχουν αυτά οι αλλεργίες.

1.702 χρόνια εργασίας εργάτη 1 χρόνος κερδών ενός Ομίλου #Ανάλυση:Γιώργος Μαργαρίτης

Γιώργος Μαργαρίτης
6 ώρ. ·

Περί ...εισοδημάτων 

Ο όμιλος ΕΛΛΑΚΤΩΡ ασχολείται με κατασκευές, αιολικά, "πράσινα" και τα τοιαύτα.
Η ιδιοκτησία του ανήκει κατά 52,6% στον ολλανδικό όμιλο Reggeborgh και κατά 22,4% στην Motor Oil.
Πίσω από τον πρώτο βρίσκεται ένας Ολλανδός, ο Χόλτερμαν και πίσω από τη δεύτερη ο Γιάννης Βαρδινογιάννης.
Μέσα στο χρόνο ο όμιλος διένειμε στους μετόχους του 644,2 εκατομμύρια ευρώ.
Από αυτά τα 475,5 εκατομμύρια μπήκαν στις τσέπες (τρόπος του λέγειν) των βασικών δύο μετόχων.
Πρόκειται για το ισόποσο 4,4 τόνων καθαρού χρυσού!
Ή αν είστε πιο πεζοί και τσιφούτηδες πρόκειται για το ισόποσο 12.612.732 ημερομισθίων εργασίας με τον βασικό μισθό.
Αν αγαπάτε τα μαθηματικά πρόκειται για 1.702 χρόνια εργασίας του αμοιβόμενου με μεροκάματο εργάτη με την προϋπόθεση ότι αυτός θα εργάζεται 360 ημέρες τον χρόνο.
Όπως λένε τα σχολικά βιβλία και ο αμοιβόμενος με μεροκάματο και ο μεγαλομέτοχος βιώνουν την ίδια "τραυματική" ύπαρξη.
Ο ένας αγχώνεται για το πώς θα ζήσει αυτός και τα παιδιά του, ο άλλος για το ποιο νησί ή ποια ομάδα θα αγοράσει.

Ποιον λέτε θα "φάει" το άγχος νωρίτερα;

 

                                    ****************************

Την υποκρισία της κυβέρνησης, στα βήματα και των προηγούμενων, με δήθεν φορολογικές παροχές στον λαό ανέδειξε ο Χρήστος Τσοκάνης, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών με τίτλο «Φορολογική μεταρρύθμιση για το δημογραφικό και τη μεσαία τάξη - Μέτρα στήριξης για την κοινωνία και την οικονομία»:

“Σας ζητώ να δώσετε τα καπέλα σας, για να μην χρειαστεί να σας πάρουν τα κεφάλια σας”

Manos Saridakis
4 ώρ. ·

Ο Λευκός Οίκος, η βιτρίνα της Αμερικανικής Κυβέρνησης, το μέρος από όπου ελέγχονται όχι μόνο οι ΗΠΑ αλλά και μεγάλα τμήματα του πλανήτη, είναι παραδοσιακά σημείο όχι απλά διαδηλώσεων, αλλά και το σημείο που μπορεί ο οποιοσδήποτε να στήσει στην κυριολεξία το “τσαντήρι” του και να διαμαρτυρηθεί για ό,τι θέλει.

 Όποιος έχει πάει μπορεί να το επιβεβαιώσει, ότι σε σχεδόν μόνιμη βάση υπάρχει πάντα κάποιος απέξω που κάνει κάποια διαμαρτυρία. 

Και προσέξτε, δεν μιλάμε μόνο για μεγάλα κοινωνικά θέματα που έχουν οδηγήσει σε μαζικά κινήματα. Μπορεί πχ να πάει εκεί ο John από το Μιζούρι, να στήσει τη σκηνή του, και να διαμαρτύρεται γιατί το φορτηγό του Δήμου τού πάτησε τα λουλούδια του κήπου του. Και η Κυβέρνηση των ΗΠΑ όλα αυτά τα επιτρέπει.

Μου κάνει τεράστια εντύπωση η παραδοσιακή τάση των ηπειρωτικών Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων προς αντι-δημοκρατικές και αντι-συνταγματικές αποφάσεις και πρακτικές, σε αντίθεση με τους Αγγλοσάξονες (υπάρχει βέβαια ολόκληρη βιβλιογραφία πάνω σε αυτό). Δηλαδή ολόκληρος Τραμπ δεν ενοχλείται από τα αντίσκηνα έξω από το οβάλ γραφείο του, και ενοχλείται ο Μητσοτάκης από τα 57 κεράκια;

 
Μια από τις αιτίες που αναδεικνύει η βιβλιογραφία είναι ότι αυτή η πρακτική στις ΗΠΑ λειτουργεί ως κοινωνική βαλβίδα εκτόνωσης.

 Το να επιτρέπεις ως Κυβέρνηση τη διαμαρτυρία δίνει την αίσθηση στους πολίτες ότι κάτι μπορούν να κάνουν. Ακόμα και αν δεν καταφέρνουν τίποτα (και προφανώς δεν καταφέρνουν τίποτα με τέτοιες διαμαρτυρίες) έχουν εκτονωθεί. Αν όμως βλακωδώς απαγορεύσεις και αυτήν ακόμα την πιο ειρηνική και ανέξοδη διαμαρτυρία, τότε νομοτελειακά σπρώχνεις τους πολίτες προς ριζοσπαστικές κινήσεις.
ΥΓ: Στη δεκαετία του ‘30, ως απάντηση στην οικονομική κρίση, μακράν οι περισσότερες ηπειρωτικές ευρωπαϊκές χώρες κατέφυγαν στη Δικτατορία. Αντίθετα στις ΗΠΑ κατέφυγαν στο New Deal, σε γιγάντωση των κοινωνικών παροχών και σε ενίσχυση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Γιατί όπως έλεγε και ο Πρόεδρος Ρούσβελτ προς τους Βιομήχανους “Σας ζητώ να δώσετε τα καπέλα σας, για να μην χρειαστεί να σας πάρουν τα κεφάλια σας”. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαγορεύει ακόμα και αυτήν την μηδαμινή και ανέξοδη διαμαρτυρία, αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης έξω από τη Βουλή. Αργά η γρήγορα θα καταλάβει γιατί αυτό είναι τεράστια κουταμάρα.
                            

                                   **********************************

Γιώργος Μαργαρίτης
5 ώρ. ·

Καθημερινά της Καθημερινής 

Η ναυαρχίδα του τύπου της αστικής τάξης κυκλοφόρησε στις 26 Οκτωβρίου με κύριο άρθρο αφιερωμένο στο μνημείο του Αγνώστου - "Απέναντι στο μνημείο" το τιτλοφορούσε.

Αφού ανέφερε ονόματα μαχών έφθανε στο συμπέρασμα: "Οι απειλές και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις και εθνική συνεννόηση. Όταν αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε καν για το Εθνικό μας Μνημείο, θα πρέπει να ανησυχούμε βαθιά".

Ωραία!
Στο εθνικό μας μνημείο όμως η Αντίσταση δεν υπάρχει. "Κρήτη, Ελ Αλαμέϊν, Ρίμινι" είναι οι αναφορές για την περίοδο της Κατοχής.
-. Κρήτη όπου ο Λαός της ξεσηκώθηκε μόνος του να υπερασπίσει το νησί του. Βασιλιάς και αστική κυβέρνηση (με τραπεζίτες επικεφαλής) μόλις άρχισε η μάχη, απλά δραπέτευσαν....

-. Ελ Αλαμέϊν όπου οι Έλληνες φαντάροι "ανοιξαν" τα ναρκοπέδια να περάσουν τα άρματα. Σε ανταμοιβή μερικούς μήνες αργότερα τους έκλεισαν στα "σύρματα" στη Μέση Ανατολή, όπως τους αιχμαλώτους του εχθρού.

-. Ρίμινι όπου ο Τσώρτσιλ παρήγγειλε προσωπικά να "ματωθεί" (to be blooded) η Ορεινή Ταξιαρχία, έτσι ώστε να μεταφερθεί με δάφνες ήρωα στην Ελλάδα για να πολεμήσει τον ελληνικό λαό.

Αυτά. Και ΜΟΝΟ αυτά.

Η Αμφιλοχία δεν αναφέρεται, η Άμφισσα δεν αναφέρεται, ο Φαρδύκαμπος δε αναφέρεται, η Χώρα Μεσσηνίας δεν αναφέρεται, οι Καρούτες δεν αναφέρονται, το 51 δεν αναφέρεται, οι αμέτρητες μάχες του ΕΛΑΣ δεν αναφέρονται.

Και όμως ο ΕΛΑΣ μάτωσε πολύ περισσότερο τον κατακτητή από ότι όλες οι δυνάμεις "του εξωτερικού". 

Και είχε χιλιάδες νεκρούς στις γραμμές του πολεμώντας για μια Ελεύθερη Ελλάδα.

Οι 116 νεκροί της μάχης του Ρίμινι βρήκαν την θέση τους στον Άγνωστο.
Οι χιλιάδες νεκροί στις γραμμές του ΕΛΑΣ απουσιάζουν.

 
Για ποια ενότητα μας μιλά η Καθημερινή; 

Πώς την καταλαβαίνει η αστική μας τάξη την ενότητα;
Όταν σκοτώνονται Έλληνες φαντάροι για συμφέροντα ξένων - όλα καλά.
Όταν σκοτώνονται πολεμώντας κατακτητές της πατρίδας δεν θέλει να τους ξέρει.
Για αυτούς ενότητα είναι συνώνυμο της υποταγής.
Ε λοιπόν, τέτοια ενότητα δεν αξίζει στον λαό μας!
Για να το πω ωμά: βάλτε την εκεί που ξέρετε........








Αιτήματα φιλίας







Γενέθλια




Επαφές
























Συνομιλίες κοινότητας



Ομαδικές συνομιλίες

28 Οκτώβρη: «Όλοι μαζί», ε; Αλήθεια;

«Να είμαστε όλοι μαζί», «να είμαστε ενωμένοι», «είδατε πόσα καταφέρνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι;»… όπως την 28ηΟκτωβρίου 1940.

Τα γνωστά κλισέ. Τα ίδια και τα ίδια.

Συγγνώμη, αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το μεθύσι της γενικής συμφιλίωσης. Συγγνώμη, επίσης, που δεν διαβάζουμε ούτε την 28η Οκτώβρη, ούτε την ΕΑΜική αντίσταση, ούτε την Επανάσταση του ’21, ούτε τίποτα απ’ όσα προχώρησαν την Ελλάδα και τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, ως αποτέλεσμα είτε της «ενότητας» των προβάτων με τους λύκους, είτε ως αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης» των προβάτων με τους λύκους.

Άλλωστε αυτού τους είδους η «ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά.

Σε καμία περίοδο. Σε καμία κοινωνία αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Έλληνες που μήδισαν από εκείνους που πολεμούσαν τους Πέρσες. Αλλού και όχι «μαζί» με εκείνους που πήγαν στο Βισί ήταν οι Γάλλοι που πολεμούσαν τους ναζί.

Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Καραϊσκάκηδες από τους Νενέκους.

Αλλού και όχι «μαζί» ήταν ο Μαρτιν Λούθεν Κινγκ από τους Μακάρθι.

Αλλιώς τιμούν την 28η Οκτώβρη αυτοί που δέχονταν τα βόλια του ναζί, με τους άλλους που ενώθηκαν με τον ναζί.

Αυτό το «όλοι μαζί» υπάρχει μόνο στα «όλοι μαζί τα φάγαμε» των Πάγκαλων. Μόνο όσοι απουσίαζαν και απουσιάζουν από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού προσπαθούσαν και προσπαθούν – πάντα – να κρύψουν την απουσία τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Όλοι οι Έλληνες μαζί»…

Όμως, η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα.

Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Έλληνες μαζί». «Μαζί» και «ενωμένος», για να επιστρέψουμε στην 28η Οκτώβρη και κυρίως σε όσα συμβολίζει, ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός.

Όμως:

α) Όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τον φασισμό στο μέτωπο και μετά στα βουνά και στις πόλεις, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και – μαζί με το χρυσό της χώρας – τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.

β) Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το φασισμό και το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

γ) Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ήταν οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…

Όχι και «όλοι ενωμένοι», λοιπόν. Διότι, πολύ απλά:

• Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!

• Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας.

Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδακαι ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).

• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν:

«Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).

• Άλλο πράγμα αυτοί που δονείται η ψυχή τους από το πατριωτικό, αντιφασιστικό και διεθνιστικό μήνυμα της 28ης Οκτώβρη και άλλο πράγμα αυτοί που 76 χρόνια μετά διακηρύσσουν ότι αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» όπως έλεγε από βήματος Βουλής χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς.

• Άλλο πράγμα η δημοκρατία, κι άλλο πράγμα το «δημοκρατικό τόξο» που περιλαμβάνει τους Γεωργιάδη – Βορίδη που ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ηςΟκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης».

• Άλλο πράγμα η ιστορική αλήθεια κι άλλο πράγμα η «Καθημερινή» που δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι».

Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος…

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε σήμερα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»;

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού.

Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι». Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού.

Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.

Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους.

Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;

Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.

Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών.

Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά.

Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»: «Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»

Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία.

Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα».

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί»

Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»

Η΄μήπως το μεγαλείο της απόκρουσης του φασίστα εισβολέα τον Οκτώβρη του ’40 ανήκει στον Μεταξά;

Ας δώσουμε το λόγο σε κάποιους υπεράνω υποψίας:

• Ο αντιστράτηγος Δημ.Καθενιώτης (πρώην αρχηγός Γεν. Επιτελείου) ήταν που δήλωσε πως η ανδρεία και η αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού διόρθωσαν τα σχέδια του Γεν.Επιτελείου του Μεταξά, τα οποία χαρακτήριζε μια «υπερσυντηρητική δειλία».

• Ο αντιστράτηγος Ι.Κωτούλας ήταν που δήλωσε πως η δικτατορία του Μεταξά και ο βασιλιάς απέκλεισαν όλους τους δημοκρατικούς αξιωματικούς από το στρατό σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια και γι’ αυτό θα έπρεπε να δικασθούν από μια ειδική επιτροπή συμπληρώνοντας ότι «η νίκη οφείλεται κυρίως στο μαχόμενο λαό που πραγματικά απέκρουσε την επίθεση».

• Ο αντιστράτηγος Σκανδάλης ήταν που δήλωσε ότι δεν λήφθηκαν τα κατάλληλα μέτρα από τη δικτατορία για την αντιμετώπιση της ιταλικής επιθέσεως. Ότι ο δικτάτορας είχε απλώς την πρόθεση να αντιτάξει μια ελαφρά αντίσταση και κατόπιν να συνθηκολογήσει με το πρόσχημα ότι ήταν αδύνατον να αντιμετωπισθούν τα γεγονότα. Ότι ήταν ο λαός που διέψευσε τις προθέσεις του και πως ο βασιλιάς κι ο Μεταξάς δεν δείχθηκαν αντάξιοι προς την πρωτοβουλία του λαού και το πατριωτικό του πνεύμα.

• Ο αντιστράτηγος Εδιππίδης ήταν που είπε ότι το Γεν.Επιτελείο δεν εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα τη νίκη του στρατού και πως το αλβανικό έπος οφείλεται αποκλειστικά στον υπέροχο ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.

• Ο υποστράτηγος Καλογεράς είναι που έγραψε πως η χώρα δεν προπαρασκευάσθηκε στρατιωτικά, ότι η δικτατορία ξόδεψε το χρήμα του λαού για τους σκοπούς της και ότι αν ο Μεταξάς ζούσε κατά τη γερμανική εισβολή θα συνθηκολογούσε όπως έκανε ο Τσολάκογλου.

• Ο ναύαρχος Δεμέστιχας ήταν που είπε πως ο Μεταξάς επιθυμούσε να διευθύνει έναν πόλεμο που να δυναμώνει τη δικτατορία του και ότι η τιμή του «ΟΧΙ» στον φασίστα επιδρομέα ανήκει στο έθνος σαν ένα σύνολο.

• Ο ναύαρχος Κολιαλέξης ήταν που είπε πως το καθεστώς Μεταξά και ο βασιλιάς πρόδωσαν τον αγώνα του λαού καθώς διέταξε αποστράτευση ενώ ο στρατός ακόμα πολεμούσε.

Και επειδή έτσι ήταν τα πράγματα, γι’ αυτό και το 1945, λίγο πριν η πλουτοκρατία και οι έξωθεν βαστάζοι της ξεκινήσουν το μεγάλο αιματοκύλισμα του εμφυλίου πολέμου, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου στον επίσημό της εορτασμό συντελέστηκε υπό την απόλυτη απουσία του λαού.

Οργανώσεις χιτών και βασιλοφρόνων, απ’ αυτούς που το μόνο που δεν είχαν κάνει ήταν να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο, δηλαδή) με σημαίες και συνθήματα κατά των βαλκανικών γειτόνων παρέλασαν μέσα στη γενική αδιαφορία του λαού.

Πήραν μέρος επίσης η επίσημη κυβέρνηση κι οι πολιτικοί αρχηγοί της Δεξιάς και του Κέντρου. Την ίδια ώρα, και παρά την τρομοκρατία των χιτών και της αστυνομίας, χιλιάδες λαού πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις του ΕΑΜ που οργανώθηκαν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας.

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό». Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά

• για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το ’36.

• Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα.

• Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.

• Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε:

«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…».

• Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο – το καθεστώς Μεταξά – εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.

• Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν.

Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση «ομολογιών» και «δηλώσεως μετανοίας».

Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο.

Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού.

Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής – ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών.

Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ’ αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος.

Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου.

Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (…).

Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (…).

Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν «ομολογίες» ή «δηλώσεις» και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς.

Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση.

Άλλο μέσο ήταν η περίφημη «πιπεριά» που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η «γάτα» που καταξέσκιζε τις σάρκες.

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η «φάλαγγα». Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ’ ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας.

Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (…). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν,12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα.

Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε».

Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (…)»

Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ». (Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…».

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του». (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» μαζί με λαό. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα τρομοκρατικό όργιο και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:

«Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».

Αυτοί πολέμησαν τον κατακτητή. Αυτοί πολέμησαν τον φασίστα. Αντίθετα κάποιοι άλλοι επιδίδονταν στην προπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.

Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους ναζί η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», έγραφε στο κύριο θέμα της :

«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο – και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ’ ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».

Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.

Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

Ο λαός μας, με πρωτοπόρο τον ανθό του, αρνούμενος την υποταγή στον εισβολέα τον Οκτώβρη του ‘40, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, παλεύοντας κόντρα στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και διεκδικώντας για έπαθλο την λύτρωση από κάθε εκμετάλλευση, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν, αργότερα, σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

https://www.imerodromos.gr/28-oktovri-oloi-mazi-e-alitheia-4/