Daniela Schultz απ' το Τελ Αβίβ: Η ισραηλινή κοινωνία ικανή για τέτοιες πράξεις είναι άρρωστη.

Ονομάζομαι Daniela Schultz, είμαι 19 ετών και μεγάλωσα σε μια φιλελεύθερη οικογένεια στο Τελ Αβίβ. 

Τις περισσότερες μέρες της εφηβείας μου συμμετείχα πολιτικά σε μια νεανική ομάδα του Yesh Atid, όπου είχα αποδεχθεί την κυρίαρχη πεποίθηση ότι ο Ισραηλινός Στρατός (IDF) είναι «ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο» και ότι όλες οι ενέργειές του είναι δικαιολογημένες.
Στα δεκαέξι μου άρχισα να φοιτώ σε ένα μικτό ισραηλινο-παλαιστινιακό εσωτερικό σχολείο. 

Η καταπίεση που βίωναν οι Παλαιστίνιοι συμμαθητές μου μού αποκάλυψε το ψέμα του κόσμου μέσα στον οποίο μεγάλωσα. 

Συνειδητοποίησα πως η στολή που θεωρούσα ότι προστατεύει όλους — «από το ποτάμι ως τη θάλασσα» — ήταν στην πραγματικότητα για τους συμμαθητές μου η μεγαλύτερη απειλή και το σύμβολο της συνεχιζόμενης καταπίεσής τους.Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ τη στράτευση.
Η άρνησή μου δεν είναι πράξη ηρωισμού. 

Δεν αρνούμαι επειδή πιστεύω ότι η προσωπική μου στάση θα αλλάξει την πραγματικότητα, ούτε θεωρώ πως η απόφασή μου ως Ισραηλινής αξίζει κεντρική θέση στη συζήτηση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. 

Αρνούμαι επειδή είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα που μπορώ να κάνω. Αντιμέτωπη με παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, με βίαια εκτοπισμένα χωριά και με πολίτες που στέλνονται σε στρατόπεδα βασανιστηρίων, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Η ισραηλινή κοινωνία στο σύνολό της διαμορφώνει την τρομακτική πραγματικότητα που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός. 

Δεν είναι «περίπλοκο» ζήτημα, ούτε υπάρχουν «εξαιρέσεις». Οι συζητήσεις περί αθωότητας ή ηθικής των μεμονωμένων ανθρώπων σε μια κοινωνία που βασίζεται στη βία και τη φυλετική υπεροχή είναι ανούσιες.

Ο ισραηλινός δημόσιος λόγος πάντα έθετε την ελευθερία του παλαιστινιακού λαού — ακόμη και το δικαίωμά του στην ύπαρξη — υπό τον όρο του αντικτύπου στην ισραηλινή «ασφάλεια». Από τη δεξιά, που ισχυρίζεται ότι η ασφάλεια εξασφαλίζεται μόνο μέσω κατοχής και οικισμών, έως τη σιωνιστική αριστερά, που λέει «η ασφάλεια θα φέρει την ειρήνη».

Η παλαιστινιακή αντίσταση ενάντια στην καταπίεση και την κατοχή παρουσιάζεται πάντα ως «απειλή για την ασφάλεια» και ακολουθείται από πράξεις εκδίκησης που διαπράττει το ισραηλινό κράτος και υποστηρίζονται τυφλά από την κοινωνία του. Στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη και στο εσωτερικό του Ισραήλ, το κράτος και οι πολίτες του επιβάλλουν στους Παλαιστίνιους έναν διαρκή εφιάλτη, ενώ η κυρίαρχη αφήγηση παραμένει ότι όλα γίνονται για «λόγους ασφαλείας».
Ένα κράτος του οποίου η ασφάλεια απαιτεί την εξόντωση ενός άλλου λαού δεν έχει δικαίωμα στην ασφάλεια. 

Ένα έθνος που αποφασίζει να διαπράξει γενοκτονία δεν έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και μια πολιτική οντότητα που επιλέγει την εξόντωση άλλων ανθρώπων δεν έχει δικαίωμα στην ύπαρξη.

Οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν φέρουν τη μοναδική ευθύνη για την καταπίεση των Παλαιστινίων. Είναι αλήθεια ότι αυτοί σκοτώνουν, αφήνουν ανθρώπους να λιμοκτονούν, εκτελούν, αποικίζουν και εξοντώνουν ολόκληρες γειτονιές και πόλεις. Χωρίς αυτούς, η γενοκτονία στη Γάζα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, και αυτοί φέρουν άμεση ευθύνη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όμως οι στολές δεν θα μπορούσαν να διαπράξουν τέτοια εγκλήματα χωρίς την ενεργή υποστήριξη της ισραηλινής κοινωνίας.

Ύστερα από 77 χρόνια κατοχής και δύο χρόνια γενοκτονίας στη Γάζα, η ισραηλινή κοινωνία εξακολουθεί να στέφει τους στρατιώτες της ως ήρωες. Αντί να στιγματίζει τους δολοφόνους, τους τιμά και τους επανεντάσσει ως «κανονικούς» πολίτες.

Η γενοκτονία στη Γάζα έχει πλήξει και την ίδια την ισραηλινή κοινωνία, αλλά αντί να εξεγερθεί εναντίον της, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι θεσμοί της πολιτικής κοινωνίας επιδίδονται στη διαχείρισή της. 

Υποστηρίζουν τις οικογένειες των εφέδρων, ανακαινίζουν καταφύγια και ιατρεία, προσπαθώντας να μειώσουν το κόστος που πληρώνουν οι Ισραηλινοί για τη γενοκτονία. Αντί για πολιτική ανυπακοή, προσφέρουν στήριξη στο κράτος. Αντί για αντίσταση, διαμαρτύρονται για την «αναποτελεσματικότητα» της διαχείρισης του πολέμου.
Αντί να αρνούνται τη στράτευση, συναγωνίζονται σε ημέρες εφεδρείας. 

Η αντιπολίτευση και οι ομάδες διαμαρτυρίας δηλώνουν «όχι στο όνομά μας», ενώ ταυτόχρονα αποδίδουν τιμές στον στρατό και στους μαχητές του.
Από την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, το Ισραήλ την έχει παραβιάσει δεκάδες φορές. 

Αν και η μείωση των καθημερινών δολοφονιών φέρνει κάποια ανακούφιση, τα παιδιά συνεχίζουν να πεθαίνουν από την πείνα, τα χωριά ξεριζώνονται και οι πολίτες οδηγούνται σε στρατόπεδα βασανιστηρίων.

 Η ίδια η συμφωνία σχεδιάστηκε για να καθησυχάσει το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες — τους άμεσους υπεύθυνους της γενοκτονίας — και όχι για να βελτιώσει τη ζωή των κατοίκων της Γάζας. 

Στόχος της είναι μόνο η διατήρηση της ισραηλινής υπεροχής με κόστος την παλαιστινιακή ζωή.
Μια κοινωνία ικανή για τέτοιες πράξεις είναι άρρωστη. Παντού στον κόσμο βλέπουμε υπερδυνάμεις που υπερασπίζονται τα «συμφέροντά» τους με δυσανάλογη στρατιωτική βία.

 Ο στρατιωτισμός και η κανονικοποίηση της ενσωμάτωσης του στρατού στην κοινωνική ζωή μετατρέπουν αυτές τις κοινωνίες σε πιο βίαιες και διαλύουν τη συλλογική τους συνείδηση. Η εθνικότητα χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για καταπίεση, κατοχή και αιματηρούς πολέμους.
Το κράτος του Ισραήλ και η σιωνιστική ιδεολογία από την οποία προέρχεται αποτελούν παράδειγμα σαδιστικού εθνικισμού. Όλοι οι θεσμοί του — από τον στρατό έως την Αρχή Φυσικών Πόρων και Πάρκων — διαποτίζονται από τη βία και τη λατρεία του αίματος. Αυτή η καταστροφή δεν πηγάζει μόνο από τη γενοκτονία στη Γάζα, αλλά από 77 χρόνια κατοχής και απαρτχάιντ ως βασικής ιδεολογίας.Η ισραηλινή κοινωνία δεν έχει ελπίδα αποκατάστασης όσο ο σιωνισμός παραμένει ο πυρήνας της.

7 Νοέμβρη 2025

Daniela Schultz

Oι εμφάσεις στο κείμενο του blog