Manos Saridakis
3 ημ. ·
Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ο Claude Joseph Rouget de Lisle έγραψε το επαναστατικό “Εμβατήριο για το στρατό του Ρήνου”, το οποίο επειδή το τραγουδούσαν αρχικά οι στρατιώτες του τάγματος των Μασσαλιωτών στην πορεία τους προς το Παρίσι, έγινε γνωστό ως Μασσαλιώτιδα. Η Μασσαλιώτιδα γρήγορα αγαπήθηκε από όλους και έγινε ο ύμνος της Επανάστασης. Το 1792 ο Claude Joseph στήριξε το βασιλιά και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Όταν οδηγούταν αλυσοδεμένος στη φυλακή άκουγε τους χιλιάδες επαναστάτες από όλες τις επαρχίες να βαδίζουν σαν ποτάμι τραγουδώντας τη Μασσαλιώτιδα. Δεν ήταν πλέον δική του... ήταν δική τους!
#Τα_τραγούδια_του_Σαββόπουλου_δεν_είναι_δικά_του #Είναι_δικά_μας
****************
Γιώργος Μαργαρίτης
53 λ. ·
Συννεφούλα
Διαβάζουμε από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου: "Κατά τη διάρκεια της πομπής προς το Α' Νεκροταφείο Αθηνών όπου έγινε και η ταφή του Διονύση Σαββόπουλου, ακούστηκε από την μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού η «Συννεφούλα»..."
Γιώργος Μαργαρίτης
53 λ. ·
Συννεφούλα
Διαβάζουμε από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου: "Κατά τη διάρκεια της πομπής προς το Α' Νεκροταφείο Αθηνών όπου έγινε και η ταφή του Διονύση Σαββόπουλου, ακούστηκε από την μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού η «Συννεφούλα»..."
Πριν λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη πέθανε και κηδεύτηκε η Συννεφούλα.
Στην κηδεία της δεν υπήρχε μπάντα του πολεμικού ναυτικού, ούτε επίσημοι, στα ΜΜΕ ακούστηκαν πολύ λίγα λόγια, γράφτηκαν ελάχιστες λέξεις.
Στην κηδεία της δεν υπήρχε μπάντα του πολεμικού ναυτικού, ούτε επίσημοι, στα ΜΜΕ ακούστηκαν πολύ λίγα λόγια, γράφτηκαν ελάχιστες λέξεις.
Ο Σαββόπουλος έγινε τρανός - συγκίνησε την υψηλή εξουσία - , η Συννεφούλα και μαζί της όλη η γενιά που ανέδειξε τον Σαββόπουλο, που έφτιαξε τον Σαββόπουλο, έφυγε, χάθηκε μέσα στην σιωπή και την αφάνεια.
Αυτή η γενιά, βλέπετε, δεν είχε πρόσβαση στα ¨ψηλά¨.
***********************************
Μαρια Δημητρουκα
51 λ. ·
Lampros Merantzis
3 ώρ. ·
Αρχές δεκαετίας του '80, Θεσσαλονίκη, μπροστά στον Λευκό Πύργο. Συναυλία μεγάλου καλλιτέχνη έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει με κάποιο πλεούμενο το οποίο έρχεται από τον Θερμαϊκό, φτάνει στην προκυμαία και δένει, ανοίγει η καταπακτή του πλοίου και η μπάντα παίζει από το πλοίο στον κόσμο. Η ώρα έφτασε, το πλοίο πλησιάζει στην προκυμαία αλλά ο κόσμος που δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα γίνει, είναι κοντά στην προκυμαία και χωρίς πρόθεση, δεν αφήνει το πλοίο να δέσει. Μετά από λίγο αυτό γίνεται λίγο παιχνίδι από τον κόσμο ο οποίος δεν αφήνει πλέον (εν είδει αστείου) το πλοίο να δέσει. Κάπου εκεί λοιπόν ο Σαββόπουλος (σωστά μαντέψατε, θα πω κι εγώ την αρλούμπα μου για τον εκλιπόντα) βγαίνει στην προκυμαία του πλοίου και αρχίζει να βρίζει το κοινό του αποκαλώντας το αδιαμόρφωτη μάζα, αμόρφωτους και άλλα τέτοια όμορφα και σαββοπουλικά τα οποία δεν θυμάμαι πλέον.
Η ιστορία μού έχει μεταφερθεί (δεν είμαι τόσο μεγάλος για να θυμάμαι τι έγινε τότε) και σίγουρα είναι κάπως διασκευασμένη.
Η παρακάτω όμως ιστορία έρχεται κάπου 25 χρόνια πίσω και την θυμάμαι καλύτερα.
Νεαρή δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης έχει κλείσει κάποια συνέντευξη με τον Σαββόπουλο, στο σπίτι του. Η κοπέλα φτάνει στην ώρα της για να την υποδεχτεί η φιλιππινέζα υπηρέτρια η οποία την οδήγησε στο σαλόνι για να την παρατήσει μόνη, όσο ο καλλιτέχνης έκανε το μπάνιο του για να καταφτάσει τελικά μετά από πολλή ώρα με την ρόμπα του και με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Και αυτά πάνω κάτω είναι όσα χρειάζεται να ξέρουμε για τον άνθρωπο Σαββόπουλο. Αλαζόνας και κομπλεξικός μέχρι εκεί που δεν έφτανε. Πράγμα το οποίο βέβαια δεν φρόντισε να κρύψει ούτε καλλιτεχνικά.
Όταν έγραφε το περίφημο "Χατζιδάκιαμ, Θεοδωράκιαμ..." μόνος του αποφάσισε πως πρέπει να τοποθετηθεί δίπλα στους δύο συνθέτες - ογκόλιθους.
Αυτός, ένας τραγουδοποιός, δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει σε τι υπολείπεται των δύο μεγάλων (και αρκετών ακόμα βέβαια) συνθετών. Οι τελευταίοι πλαισιώνουν τους μουσικούς τους με το έργο τους ενώ αντίθετα αυτός πλαισιωνόταν από τους εκάστοτε μουσικούς του, απομυζώντας προς όφελός του κάθε ικμάδα δημιουργικότητας που αυτοί διέθεταν.
Μειώνει αυτό την αξία του Μπάλλου, για παράδειγμα; Σε τίποτα.
Κάποιοι από τους δίσκους του Σαββόπουλου (όλοι ξέρουμε πλέον πως ούτε καν τα Τραπεζάκια έξω δεν είναι σε αυτή την κατηγορία) ήταν πραγματικά μεγάλοι και οραματικοί. Θα ήταν ο Μπάλλος ο ίδιος αν δεν υπήρχαν τα Μπουρμπούλια; Επίσης με τίποτα.
Γιατί ο Σαββόπουλος ήξερε να παίρνει τα πάντα από τους μουσικούς του χωρίς να τους δίνει τίποτα πίσω σαν credit.
Το μεγαλύτερο ταλέντο του Σαββόπουλου ίσως τελικά συνίστατο στην μεγάλη του ευχέρεια να αφομοιώνει τάσεις, ήχους, αισθητικές. Και αυτό είναι που ίσως τον καθιστά κλέφτη και όχι οι διασκευές του Ντύλαν.
Από εκεί και πέρα, μου δημιουργείται και μένα μια απορία αυτές τις μέρες. Από πότε η καλλιτεχνική δημιουργία μπορεί να αισθητικοποιείται σε αυτόν τον βαθμό και να εξυμνείται τόσο πολύ η απόσπαση του καλλιτέχνη από το έργο του;
Δεν είναι ο καλλιτέχνης δημιούργημα της κοινωνίας; Είναι έξω από τον κόσμο; Ακόμα και όταν η Τέχνη του έχει ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο και δεν είναι εστέτ δημιουργία;
Και εντάξει, το να το υποστηρίζουν αυτό οι ύστεροι δεξιοί συνοδοιπόροι του είναι θεμιτό γιατί δικαιώνει το αφήγημά τους. Αλλά οι παλιοί αριστεροί συνοδοιπόροι πως μπορούν τόσο εύκολα να τοτεμοποιούν έναν τέτοιο άνθρωπο;
Και αυτό, ως ερώτημα, δεν αφορά μόνο τους (αριστερούς) ακροατές του έργου του αλλά και τους ίδιους τους καλλιτέχνες.
Διαβάζω αυτές τις μέρες εκθειαστικά σχόλια από μουσικούς και τραγουδοποιούς αλλά και πλείστους άλλους που ασχολούνται με την Τέχνη.
Άνθρωποι οι οποίοι μέσα στην πανδημία δέχτηκαν ανοιχτό πόλεμο από ένα αλαζονικό κράτος το οποίο αρνήθηκε ακόμα και να αναγνωρίσει την υπόστασή τους και για αυτόν τον λόγο βρέθηκαν στον δρόμο.
Ο τρυφερός (sic) Σαββόπουλος επέλεξε να σταθεί απέναντι ακόμα και στο ίδιο το σινάφι του, πρώτα με την σιωπή του και μετά με την απόλυτη υποστήριξη σε έναν πρωθυπουργό - καρδινάλιο.
Και μιλάμε βέβαια για τον Σαββόπουλο που σε συνέντευξή του αποκαλούσε (πάντα με τρυφερότητα) τους ομοφυλόφιλους, μη φυσιολογικούς, τον Σαββόπουλο που πήρε μέρος (αν δεν ενορχήστρωσε) στην κονιορτοποίηση της Φρίντας Λιάππα, τον Σαββόπουλο που λείανε εκ των υστέρων την Χούντα αφού "πάνω στο οροπέδιο του χρόνου όλα φαίνονται διαφορετικά",
τον Σαββόπουλο που πάτησε πάνω σε μια 10ετία (άντε 15ετία) δημιουργίας για να μας τρίψει στη μούρη επί 40 χρόνια όλο το σκατό και το σκουπίδι του Εθνικού Κορμού υπό το πρίσμα της πατριδογνωσίας και του νεο-ορθοδοξισμού.
Και εμείς σήμερα αντί να μετράμε την συμμετοχή του στον δημόσιο βίο και το λιβάνισμα της κάθε εξουσίας καθόμαστε και μετράμε από ποιο σημείο και μετά η αναφορά σε άλλο έργο ξεπερνά το όριο της απλής αναφοράς και γίνεται κλοπή.
Εν τέλει, ο κόσμος μας έγινε καλύτερος ή χειρότερος με την ύπαρξη του Σαββόπουλου;
Δική μου άποψη είναι πως ισχύει το δεύτερο.
Και για όσους τρέξουν να μου μιλήσουν για την αξία του έργου του (το οποίο σημειωτέον και εγώ αγάπησα) θα τους απαντήσω με το δικό τους επιχείρημα.
Το έργο του έχει αποσπαστεί χρόνια από τον δημιουργό του απλά ο τελευταίος εξακολουθούσε να το περιφέρει, σαν τον Καραγκιόζη, πατώντας πάνω στο copyright.
Γιατί όποιος έχει δει αποσπάσματα από τις τελευταίες του συναυλίες, θα συμφωνήσει πως η τελική του αισθητική ήταν πραγματικά άθλια σε σχέση με την αρχική του αισθητική. Και δεν εννοώ μόνο την Καλομοίρα ή τα πραγματικά γελοία στριπτίζ επί σκηνής. Κατά κάποιο τρόπο, ο Σαββόπουλος στην προσπάθειά του να διαγράψει το αριστερό του παρελθόν, επιτέθηκε βίαια στο ίδιο του το έργο επιθυμώντας να το διαστρέψει. Βλέπετε, ήταν αρκετά αλαζόνας για να επιτεθεί στον ίδιο του τον εαυτό...
Τώρα λοιπόν που πλέον και ο ίδιος δεν υπάρχει για να κακοποιεί το ίδιο του το έργο, μπορώ κι εγώ να επιστρέψω σε αυτό που τόσα χρόνια το είχα κλειδώσει στο ντουλάπι, αρνούμενος πεισματικά να έρθω έστω και κατά λάθος σε επαφή μαζί του.
Αυτές οι σημειώσεις γράφτηκαν υπό τους ήχους του Μπάλλου. Και κάπου εδώ να εκφράσω βέβαια και μια λύπη για τον εκλιπόντα. Όσο και να το κάνεις, είναι πραγματικά άσχημο να σου εκφωνεί επικήδειο ο Μητσοτάκης...
***Nikos Kontaxis
Αγαπημένε Νίκο προσυπογράφω...
Εμείς η μάζα λοιπόν και αυτός τότε με Ρομπ ντεσάμπλ...στο σπιτάκι στη Φιλοθέη!!!