Από Ariadni Antonaki 14 ώρ.
Το καλοκαίρι του 1952, Αμερικανοί γονείς ζούσαν σε έναν τρόμο που είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστείς σήμερα.Οι παιδότοποι έμειναν άδειοι. Οι πισίνες στραγγίχτηκαν και έκλεισαν λουκέτο. Οι κινηματογραφικοί κινηματογράφοι χάθηκαν. Οι καλοκαιρινές κατασκηνώσεις ακυρώθηκαν. Τα παιδιά είπαν να μείνουν μέσα, να μείνουν μακριά από τα πλήθη, να μείνουν μακριά το ένα από το άλλο.Ο λόγος ήταν αόρατος και ανελέητος: πολιομυελίτιδα.Εκείνο το καλοκαίρι, 58.000 Αμερικανοί κόλλησαν την ασθένεια. Ξεκίνησε με πυρετό. Πονοκέφαλος. Μετά, για χιλιάδες, ήρθε η παράλυση. Κάποιοι έχασαν τη χρήση των ποδιών τους. Άλλοι ήταν παγιδευμένοι σε σιδερένιους πνεύμονες, μεταλλικούς κυλίνδρους που ανέπνεαν γι' αυτούς επειδή οι δικοί τους μύες του στήθους είχαν σταματήσει Πολλοί δεν βγήκαν ποτέ έξω.Κανείς δεν ήξερε ακριβώς πώς εξαπλώθηκε η πολιομυελίτιδα. Οι γονείς μπορούσαν μόνο να παρακολουθούν και να περιμένουν και να προσεύχονται τα παιδιά τους να μην είναι τα επόμενα.Σε ένα εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, ένας 38χρονος επιστήμονας ονόματι Jonas Salk αγωνιζόταν ενάντια σε αυτόν τον αόρατο εχθρό.Ο Σαλκ ήταν γιος Εβραίων μεταναστών που διέφυγαν από τις διώξεις στην Ανατολική Ευρώπη και έφτασαν στην Αμερική χωρίς τίποτα. Μεγάλωσε σε ένα στενό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου τα βιβλία ήταν πολύτιμα αλλά τα χρήματα ήταν σπάνια. Οι γονείς του είχαν μικρή επίσημη εκπαίδευση οι ίδιοι, αλλά πίστευαν απόλυτα στη δύναμη της μάθησης.Ο Σολκ έγινε ο πρώτος στην οικογένειά του που πήγε στο κολέγιο. Μετά ιατρική σχολή. Όταν αποφοίτησε, η οικογένειά του περίμενε να γίνει γιατρός και τελικά να κερδίσει καλά χρήματα.Αντί αυτού, επέλεξε την έρευνα.Όταν η μητέρα του ρώτησε γιατί, η απάντησή του αποκάλυψε τα πάντα για τον άνθρωπο που θα γινόταν: «Δεν μπορούσα να βοηθήσω μόνο έναν ασθενή τη φορά. Ήθελα να βοηθήσω τους πάντες. "Μέχρι το 1952, ο Salk είχε ξοδέψει χρόνια αναπτύσσοντας κάτι που το επιστημονικό κατεστημένο έλεγε ότι ήταν αδύνατο: ένα εμβόλιο πολιομυελίτιδας φτιαγμένο Οι περισσότεροι ειδικοί πίστευαν ότι μόνο ένας ζωντανός, εξασθενημένος ιός θα μπορούσε να δημιουργήσει ανοσία. Ο Albert Sabin, ο κορυφαίος ερευνητής πολιομυελίτιδας, απέρριψε δημοσίως την προσέγγιση του Salk ως επικίνδυνη και αφελή.Αλλά ο Salk είχε παρατηρήσει κάτι που οι άλλοι παρέβλεψαν. Τα παιδιά που επέζησαν από την πολιομυελίτιδα δεν την πήραν ποτέ ξανά. Το ανοσοποιητικό τους σύστημα είχε μάθει να αναγνωρίζει τον ιό. Αν μπορούσε να διδάξει το ανοσοποιητικό σύστημα να αναγνωρίζει έναν νεκρό ιό, θα έπρεπε να προστατεύει από τη ζωντανή έκδοση.Η θεωρία ήταν κομψή.Η δοκιμή ήταν τρομακτική.Την άνοιξη του 1953, ο Salk επέστρεψε σπίτι από το εργαστήριό του κουβαλώντας σύριγγες και φιαλίδια με το πειραματικό εμβόλιο του. Η σύζυγός του, Ντόνα, παρακολουθούσε καθώς έβραζε τις βελόνες στη σόμπα της κουζίνας τους για να τις αποστειρώσει.Μετά έκανε ένεση στον εαυτό του.Μετά η Ντόνα.Τότε οι τρεις γιοι τους: ο Πέτρος, 9 ετών, ο Ντάρελ, 6 ετών και ο Τζόναθαν, 3 ετών.Χρόνια αργότερα, ο Peter θυμήθηκε να στέκεται σε εκείνη την κουζίνα, φοβισμένος τη βελόνα. Είχε κρυφτεί πίσω από ένα καλάθι αχρήστων για να αποφύγει τις βολές στο παρελθόν. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν μέρος του ιατρικού ιστορικού. Απλά ήξερε ότι μισούσε τις βελόνες.Αυτό που ρίσκαρε ο Jonas Salk ήταν σχεδόν αδιανόητο. Εάν το εμβόλιο ήταν μολυσμένο, εάν παρέμενε ζωντανός ιός, εάν είχε κάνει κάποιο λάθος στη διαδικασία δολοφονίας, θα μπορούσε να παραλύσει ή να σκοτώσει τα ίδια του τα παιδιά.Για εβδομάδες, τους παρακολουθούσε με εμμονή. Κάθε βήχας έκανε την καρδιά του να χτυπάει γρήγορα. Κάθε πυρετός τον έκανε να πανικοβληθεί. Εξέτασε το αίμα τους επανειλημμένα, ψάχνοντας για αντισώματα ενώ προσευχόταν να μην δει σημάδια ασθένειας.Έμειναν υγιείς. Το εμβόλιο δούλεψε.Αλλά τρία παιδιά δεν ήταν απόδειξη. Χρειαζόταν χιλιάδες.Στις 26 Απριλίου 1954, στο Δημοτικό Σχολείο Franklin Sherman στη Βιρτζίνια, ένα εξάχρονο αγόρι ονόματι Randy Kerr σήκωσε το μανίκι του και έγινε το πρώτο από σχεδόν δύο εκατομμύρια παιδιά που συμμετείχαν στο μεγαλύτερο ιατρικό πείραμα στην ιστορία. Αυτοαποκαλούνται «Πρωτοπόροι Πολιομυελίτιδας» και φόρεσαν περήφανα τα κουμπιά τους.Οι γονείς τους υπέγραψαν φόρμες συναίνεσης με τρεμάμενα χέρια, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχαν εγγυήσεις.Για ένα χρόνο, το έθνος κράτησε την ανάσα του.Στη συνέχεια, στις 12 Απριλίου 1955, ακριβώς δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ στο Warm Springs, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα.Το εμβόλιο ήταν ασφαλές. Το εμβόλιο δούλεψε.Καμπάνες εκκλησίας χτύπησαν σε όλη την Αμερική. Τα μαγαζιά έκλεισαν για να γιορτάσουν οι εργαζόμενοι. Ξένοι έκλαιγαν στους δρόμους. Γονείς έσπευσαν στο σπίτι για να κρατήσουν τα παιδιά τους, γνωρίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να φοβηθούν ποτέ ξανά την πολΌταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Salk σε ποιον ανήκει η πατέντα, η απάντησή του έγινε θρυλική:"Λοιπόν, οι άνθρωποι, θα έλεγα. Δεν υπάρχει πατέντα. Μπορείς να πατεντάρεις τον ήλιο; "Το έδωσε μακριά. Ελεύθερος. Στον κόσμο.Οι οικονομολόγοι αργότερα εκτίμησαν ότι εάν το εμβόλιο είχε κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, θα μπορούσε να αξίζει 7 δισε Ο Salk θα μπορούσε να γίνει ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην ιστορία.Αντί αυτού επέλεξε να γίνει κάτι πολύ πιο σπάνιο: πραγματικά απαραίτητο.Η σύγκρουση ήταν συγκλονιστική. Μέχρι το 1957, οι περιπτώσεις πολιομυελίτιδας στην Αμερική μειώθηκαν κατά 90% Μέχρι το 1979, η πολιομυελίτιδα είχε εξαλειφθεί εντελώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα, ο άγριος ιός πολιομυελίτιδας υπάρχει μόνο σε δύο χώρες στη Γη.Εκατομμύρια άνθρωποι που θα είχαν παραλύσει μπορούν να περπατήσουν. Περισσότερες από ένα εκατομμύριο ζωές έχουν σωθεί. Ολόκληρες γενιές έχουν μεγαλώσει χωρίς να ξέρουν ποτέ τι είναι ο σιδερένιος πνεύμονας, ποτέ δεν καταλαβαίνουν γιατί οι παππούδες τους εξακολουθούν να δειλιάζουν με τη φράση "καλοκαιρινός πυρε "Ο Jonas Salk δεν κέρδισε ποτέ το Νόμπελ. Η ακαδημαϊκή πολιτική και η επαγγελματική ζήλια φρόντισαν γι' αυτό.Αλλά κέρδισε κάτι μεγαλύτερο.Όταν κάποιος ρώτησε κάποτε τι θέλει να γραφτεί στην ταφόπλακά του, ο Σαλκ απάντησε: «Θα προτιμούσα να είναι στην παιδική χαρά, εκεί που είναι τα παιδιά. Εδώ έπαιζαν παιδιά που δεν έπαθαν πολιομυελίτιδα. Αρκετά. "Σήμερα, κάπου σε ένα μουσείο, βρίσκεται ένας από τους τελευταίους σιδερένιους πνεύμονες στην Αμερική. Είναι σιωπηλό τώρα, ένα μνημείο τρόμου που οι γονείς δεν χρειάζεται πλέον να καταλάβουν, μιας ασθένειας που κάποτε παρέλυσε 58.000 παιδιά σε ένα μόνο καλοκαίρι.Κάθεται σιωπηλό γιατί ένας άνθρωπος σε ένα μικρό εργαστήριο αποφάσισε ότι η σωτηρία ζωών μετράει περισσότερο από τη φήμη, περισσότερο από την τύχη, περισσότερο από όλα.Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας πει ότι ένα άτομο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, πείτε του για το καλοκαίρι του 1952.Πείτε τους για έναν πατέρα που δοκίμασε ένα πειραματικό εμβόλιο στους ίδιους του τους γιους.Πείτε τους για έναν επιστήμονα που αρνήθηκε να πατεντάρει τον ήλιο.Και πες τους για τα εκατομμύρια των παιδιών που τρέχουν και παίζουν σήμερα επειδή ο Jonas Salk πίστευε ότι κάποια πράγματα είναι πολύ σημαντικά για να τα αποκτήσεις.Οι πνεύμονες σιδήρου είναι ήσυχοι τώρα.Οι παιδικές χαρές είναι γεμάτες.Τα παιδιά τρέχουν ελεύθερα.~Καθηγητής Calcue
